Tranen bij het licht
Een onverwachte YouTube-video bij zonsopgang wekt een herinnering aan sterven, muziek en richting. Over Mozart, veldcoherentie en waarom tranen soms het zuiverste antwoord zijn.
POPULAIR
Paul Hager
6/21/20251 min lezen
Vanochtend.
YouTube.
Eerste koffie.
De zon kroop boven de Middellandse Zee.
Oranje op mijn huid.
De wereld nog stil.
Ik klikte.
Niet wetend waarop.
Een pianist in een café.
https://youtu.be/iI9AjiQPrhU?si=UF0Wh2-c5j8VkAl2
Mozart.
Lacrimosa.
Traag als adem.
En toen —
die stemmen.
Rond een tafel.
Ze zongen.
Zomaar.
Geen aankondiging.
Geen applaus.
Alleen afstemming.
De ruimte veranderde.
Servetten bevroren.
Bestek stopte.
Ogen werden groot.
En ik,
op mijn bank,
kijkend over zee,
begon te huilen.
Niet van verdriet.
Maar van iets dat klopte.
Mijn lichaam wist het.
Mijn huid, mijn adem,
herkende het.
Ik was daar al eens.
Op de rand.
Niet van muziek.
Maar van het verdwijnen.
Uitbehandeld.
Zonder toekomst.
En toch vol richting.
Toen begon ik te schrijven.
Niet om te blijven.
Maar om het veld te volgen.
Zoals Mozart.
Op zijn sterfbed.
Acht maten.
Toen stilte.
Niet omdat het ophield.
Maar omdat het openging.
Vandaag,
jaren later,
terwijl de zon klimt,
weet ik het weer.
Tranen zijn geen teken van zwakte.
Ze zijn meetinstrument.
Voor wie klopt.
En soms,
heel soms,
zingt het veld zichzelf terug.
Via een video.
Via jou.
Via mij.