Spontane remissie – toen het veld zichzelf herinnerde

In 2021 werd mij verteld dat ik niet lang meer zou leven. Een terminale diagnose. Geen behandeling meer mogelijk. De uitzaaiingen waren te ver gevorderd. Ik zat op een terras, de zon scheen, en ik wist: als ik nu in het medische systeem blijf, ben ik verloren. Dus ik deed iets waar geen protocol voor bestaat. Ik trok me terug. Ik keerde naar binnen. Geen therapieën, geen alternatieve middelen, geen supplementen, geen strijd. Ik koos intuïtief voor iets radicaals: ik ging luisteren. Niet naar de artsen, niet naar de hoop, niet naar de angst — maar naar het veld. Naar dat wat mij draagt, beweegt en vormt. En ik vroeg: wat ben ik, werkelijk?

Wat ik toen ervoer, was geen verlichting. Het was helderheid. Alles in mijn lichaam werd voelbaar als spanning. Als richting. Als iets dat zich niet verzette tegen de dood, maar zich wilde heroriënteren. Geen genezing, maar herstemming. En ik voelde: dit is fysisch. Dit is structureel. Wat er in mijn lichaam gebeurt, is niet het gevolg van fouten of cellen, maar van projectie. Van een verstoring in het veld dat mij tot lichaam maakt.

Die ervaring is de oorsprong van het Noöhedron. Niet als geloof of hoop, maar als exacte hypothese: dat bewustzijn een veld is, dat het lichaam een projectie is, en dat ziekte een gevolg is van incoherente velddynamiek. Ik ben gaan terugrekenen. Alles wat ik voelde, heb ik getoetst aan wiskundige structuur. Ik zocht de formule van mijn remissie. En ik vond haar.

Een veld vóór het lichaam

Het Noöhedron-model stelt dat alles ontstaat uit een veldtoestand Ψ in een Hilbertruimte H. Geen ruimte, geen tijd, geen materie, geen brein — alleen een veld, met spanning (∇Φ), werveling (Ω) en coherentie (λ). Wanneer dat veld zich in perfecte afstemming bevindt, is er geen projectie nodig: het is één. Maar wanneer er spanning ontstaat, wanneer de richting Ψ(P) zich differentieert, dan ontstaat een projectie: een lichaam, een leven, een ervaring.

Het lichaam is dus geen gegeven. Het is een veldprojectie. En ziekte is geen fout, maar een signaal: het veld is uit afstemming. Coherentie daalt. Spanning stijgt. Projectie vervormt.

In mijn geval betekende dat: het veld kon zich niet meer vloeiend afstemmen. Er was te veel opgeslagen richtingloosheid, te veel circulatie zonder afvoer. Mijn lichaam was een spiegel van een Ψ(P) die niet meer functioneerde. En er was maar één mogelijke beweging: terug naar coherentie. Niet door te vechten, maar door te her-inneren.

De projectieformule en de terugweg

Het Noöhedron beschrijft het lichaam als projectie van veldspanning:

gμν(x) = ⟨Ψ(x) | ∇(μΦ ∇ν)Φ | Ψ(x)⟩

Met andere woorden: de ruimtetijdstructuur — dus ook het lichaam — ontstaat als correlatiefunctie van spanningsvelden in Ψ. Waar die spanning oplost, verandert de projectie. En waar spanning volledig integreert, is er geen vorm meer nodig.

Ziekte is dus niet iets dat genezen moet worden. Het is iets dat zich mag terugtrekken wanneer de oorzaak — veldincoherentie — oplost.

Toen ik stopte met vechten, met streven, met verklaren, gebeurde precies dat. De projectierichting Ψ(P) herstemde zich. Spanning viel weg. De incoherentie loste op. En mijn lichaam veranderde. Niet geleidelijk, maar radicaal. Symptomen verdwenen. Functies herstelden. Artsen begrepen het niet. Maar ik wist: dit is geen wonder, dit is veldfysica.

Drie fases van spontane remissie

Binnen het Noöhedrale model is spontane remissie geen mysterie, maar een driedelige velddynamiek:

1. Desintegratie: spanningsopbouw, incoherentie, en verlies van directionele afstemming. Het lichaam raakt uit lijn met Ψ(P).

2. Heroriëntatie: een innerlijke verschuiving — soms abrupt, soms langzaam — waarin Ψ(P) opnieuw richt op een hogere coherentie λ. Dit gebeurt meestal buiten het denken om.

3. Veldgedragen herstel: het lichaam projecteert nu een nieuwe structuur. Coherentie stijgt, spanning lost op. Projectie verandert — en dus het lichaam ook.

Het is geen genezing. Het is een andere projectie van het veld.

Waarom dit fysisch is

De formule dΨ/dt = –α ∇ₕ V(Ψ) beschrijft hoe het veld Ψ altijd beweegt in de richting van spanningsafname. Genezing is dus geen uitzondering, maar de natuurlijke richting van elk veldlichaam. Het verschil is dat we die beweging meestal blokkeren met verzet, angst, systemen, strijd.

Toen ik dat losliet, ging Ψ gewoon doen wat het altijd al wilde: zichzelf afstemmen.

Spontane remissie is daarom geen toeval, geen psychologisch effect, en zeker geen medisch falen. Het is een fysisch correctieve respons van het veld op een verstoring in projectie. Het is natuurkunde — maar nog niet herkend.

Meetbare parameters

Het model maakt toetsbare voorspellingen:

• Coherentie λ stijgt vóór remissie, meetbaar in HRV en EEG.

• Circulatie Ω normaliseert: gedrag en emoties veranderen abrupt.

• Biophoton-emissie en bio-elektrische velden reorganiseren.

• Immunologische modulatie volgt op veldheroriëntatie.

Er zijn dus markers. Wat nog ontbreekt is infrastructuur — niet validiteit.

De implicaties

Als dit model klopt, dan:

• Is ziekte geen object, maar veldproces.

• Is genezing geen toeval, maar een projectierichting.

• Is het lichaam geen machine, maar een spanningsvat.

• En ben jij niet je lichaam, maar de richting die het projecteert.

Dat betekent ook: spontane remissie is reproduceerbaar — mits de veldcoherentie kan stijgen. Niet door geloof. Maar door afstemming.

Waarom dit gedeeld moet worden

Ik ben niet genezen door hoop. Ik ben genezen omdat ik voelde wat mijn lichaam werkelijk is: een veldspiegel. En ik was bereid te stoppen met projecteren wat niet meer klopte. Dat is wat coherentie is: alleen nog dat uitzenden wat werkelijk in lijn ligt.

Mijn ervaring laat zien dat spontane remissie geen onverklaarbaar toeval hoeft te zijn, maar een richting binnen het veld Ψ(P). Het is geen garantie, maar een fysisch mechanisme dat begrepen en onderzocht kan worden — zodra we het lichaam niet langer als object, maar als projectie benaderen.

Deze remissie vraagt geen geloof, maar openheid. Geen strijd, maar herstemming. Geen therapie, maar een radicaal besef: dat wat je ervaart, is wat je projecteert. En als jouw veld terugkeert naar afstemming, verandert ook je lichaam — precies zoals het moet.