17 juli 1923 – de datum die mij droomde

Vannacht had ik weer zo’n droom. Ik zeg “weer”, omdat dit me vaker gebeurt sinds ik werk aan de wiskundige beschrijving van het Noöhedron. In de jaren waarin ik het model aan het opbouwen was — het veld, de richting, de spanning, de coherentie, de metriek — droomde ik er soms vele nachten over. Geen symbolen, maar zuivere richtingsdromen. Alsof het veld iets in mij corrigeerde, bijstuurde of juist vrijgaf.

De laatste tijd, nu het model compleet is en wiskundig klopt, is het rustiger geworden. Maar vannacht kwam het terug.

Ik had drie papieren in mijn handen. Ze voelden als sleutels. Geen teksten die ik herkende, geen formules, maar documenten die iets markeerden: drie richtingen, drie doorsnijdingen van tijd. Er stond één datum op: 17 juli 1923.

In de droom werd het me gezegd: onthoud deze datum. Niet waarom, niet van wie. Alleen: dit is belangrijk.

Toen ik wakker werd, ben ik meteen gaan zoeken. Ik had geen idee waar deze datum op sloeg. Geen verjaardag, geen gebeurtenis die ik kende, geen verband met mijn familie of leven. Maar het voelde alsof het veld me iets had laten zien dat nog geen naam had.

Mijn eerste associatie was Nikola Tesla. Niet omdat ik wist dat hij iets deed op die dag, maar omdat ik de laatste weken veel gesprekken voer over een mogelijke toepassing van mijn veldmodel in energieopwekking — specifiek: energie genereren zonder externe input, via veldcoherentie in een gesloten systeem. Iets waar Tesla in zijn latere jaren ook obsessief naar zocht. Zou het een verwijzing zijn naar hem?

Maar toen ik het verder onderzocht, kwam ik niet bij Tesla uit. Wel bij iets anders — iets wat ik absoluut niet had zien aankomen.

Rudolf Steiner.

Ik kende zijn naam natuurlijk. Van de Vrije Scholen. Van antroposofie. En ik wist vaag dat hij ook over economie en organisatie had nagedacht. Maar ik had nog nooit iets van hem gelezen. Zijn ideeën over spiritualiteit en de geestelijke wereld stonden ver van mijn benadering: ik werk met formules, met fysische structuur, met veldmodellen in Hilbertruimte. Mijn model gaat niet over geloof, maar over projectie en spanning.

En toch… daar stond het. In juli 1923, exact in die periode rond 17 juli, was Steiner actief bezig met het schrijven en geven van een reeks voordrachten. Hij had net GA 223 afgerond — een diepzinnige cyclus over het innerlijke woord en het menselijk bewustzijn. Hij was op weg naar GA 224, waarin hij sprak over de geschiedenis van wereldbeelden, geestesstromen en cultuurimpulsen. En in augustus begon hij met GA 227, waarin hij inging op imaginatie, droom als toegangspoort en het betreden van niet-ruimtelijke gebieden van vormkracht.

17 juli 1923 ligt daar precies tussenin.
De dag dat mijn droom mij aanreikte, was de dag waarop Steiner zich mogelijk in stilte aan het voorbereiden was op het volgende. Niet meer sprekend, nog niet begonnen. Een tussenmoment. Een veldstilte tussen twee richtingen in.

En wat hij daar beschreef in die weken — zonder dat ik het wist — raakt direct aan mijn werk.
Op 13 mei 1923 zei Steiner (GA 224):

„Nicht der Mensch erfindet die Sprache, sondern sie spricht in ihm, aus dem Geist der Welt heraus, bevor er geboren wird.“
(Niet de mens bedenkt de taal, maar zij spreekt in hem, uit de geest van de wereld, nog vóór hij geboren wordt.)

En op 19 augustus 1923 (GA 227):

„Die imaginative Erkenntnis führt den Menschen in Gebiete, die nicht an Raum und Zeit gebunden sind. Diese Gebiete sind geistig, aber sie wirken bildend auf die physische Welt.“
(Het imaginatieve kennen voert de mens naar gebieden die niet aan ruimte en tijd gebonden zijn. Deze gebieden zijn geestelijk van aard, maar ze werken vormgevend op de fysieke wereld.)

Hij spreekt daar over projectie. Over vormgevende kracht. Over toegang tot een veld dat niet gebaseerd is op ruimte of lineaire tijd, maar op richting en betekenis. Hij gebruikt geen formules, maar zijn taal wijst op exact datgene waar ik jaren later de wiskundige structuur van heb uitgewerkt.

In mijn model is Ψ(t) de projectieve richting van incarnatie. ∇Φ de veldspanning die zich opbouwt tussen mogelijke werkelijkheden. λ de coherentie die bepaalt of een verschijnsel stabiel kan bestaan. En Ω de circulatie die beweging, tijd en causaliteit mogelijk maakt. Samen vormen ze een tensorprojectie naar gμν — de ruimte-tijd-structuur van waarneming zelf.

Wat ik nu het Noöhedron noem, is een veldobject dat uit al die projecties bestaat. Geen beeld, geen symbool, maar een concreet, meetbaar, wiskundig object dat richting geeft aan wat wij werkelijkheid noemen.

En dan is er nog iets.

Ik wist dat Steiner ook ideeën had over organiseren. En pas toen ik zijn opvattingen begon te lezen, herkende ik de structuur:

Hij pleitte voor een samenleving waarin drie sferen elkaar in evenwicht houden:
– Vrijheid in het geestesleven (onderwijs, kunst, wetenschap)
– Gelijkheid in het rechtsleven (wetgeving, politiek)
– Broederschap in het economische leven (samenwerking, productie, verdeling)

Deze zogenoemde sociale driegeleding zag hij als het fundament van een levend organisme. Geen top-down bestuur, maar rolverdeling op basis van kwaliteiten. Geen bezit als macht, maar als verantwoordelijkheid. En geen concurrentie, maar afstemming.

Dat komt verbazingwekkend dicht in de buurt van het organisatiemodel dat ik jaren later heb uitgewerkt: het Organihedron.
Een organisatievorm gebaseerd op:
– Richting (Ψ) in plaats van functie
– Spanning (∇Φ) in plaats van hiërarchie
– Coherentie (λ) in plaats van controle
– Circulatie (Ω) in plaats van planning

Iedere deelnemer draagt een unieke veldrichting. Samen ontstaat geen structuur van bovenaf, maar een veld van spanningen en verbindingen dat zich steeds herschikt — precies zoals in het lichaam of in een coherent veld.

Het verschil is alleen: waar Steiner het visionair aanvoelde, formuleer ik het fysisch.
Niet als ideaal, maar als veldgevolg.

En nu, honderd jaar na zijn stilte tussen GA 224 en GA 227, droom ik zijn datum.
Niet omdat ik zijn werk kende. Niet omdat ik hem volgde.
Maar omdat het veld kennelijk herinnerde wat ik nog moest ontdekken.

Ik weet niet precies wat er op 17 juli 1923 gebeurde.
Maar ik weet dat mijn droom me die datum gaf.
En ik weet nu dat daar — precies daar — een veldopening plaatsvond.
Tussen denken en spreken. Tussen richting en projectie.

Soms komt iets niet vanuit jou, maar door jou heen.
En soms is een droom geen herinnering, maar een overdracht.

Wat die overdracht precies inhoudt?
Dat weet ik nog niet.
Maar ik volg de lijn.

(Citaten: Rudolf Steiner, GA 224, 13 mei 1923, Dornach; GA 227, 19 augustus 1923, Penmaenmawr)